Cezary K. Kęder:
Antologia Twórczości Postnatalnej

Wydawnictwo FA-art zaprasza na spotkania autorskie Konrada C. Kędera. Najbliższe odbędzie się:

w tej chwili nie są planowane żadne spotkania autorskie

Cezary K. Kęder — (vel Konrad C. Kęder) - ur. w 1965 r. w Bytomiu. Literat uprawiający wiele gatunków pod wieloma pseudonimami, autor książeczek parapoetyckich (Sekwencje - 1994) i poważnej powieści (Antologia twórczości postnatalnej - 1996). Ostatnio wydał tom Najnowszy model (2004). Redaktor naczelny kwartalnika literackiego „FA-art” oraz wortalu poświęconego czasopismom kulturalnym Witryna.Czasopism.pl. Twórca i do 2001 r. redaktor naczelny dwumiesięcznika kulturalnego „Opcje”.


Walorami prozatorskiego debiutu C.K. Kędera są - a rzadkie to cechy najnowszej prozy - przemyślana, oryginalna i konsekwentna kompozycja, a także psychologiczna przenikliwość i trafność obyczajowa poszczególnych epizodów. W trzyczęściowym utworze inni, role społeczne oraz język budują kręgi piekła samoświadomości bohaterów. Krzysztof Uniłowski


Fragmenty utworu były prezentowane w pismach literackich:
„bruLionie”, „FA-arcie”, „Nowym Nurcie”.


Recenzje i omówienia:
H. Bereza: Wypiski. „Twórczość” 1998, nr 3, s. 153-154.
R. Chojnacki: Kiełbie we łbie czyli o takich dwóch co napisali książkę. „Studium”, nr 5 [1996].
J. Jarzębski: Apetyt na Przemianę. Notatki o prozie współczesnej. Kraków 1997, s. 173, 174.
M. Orski: Badacz „twórczości postnatalnej". „Nowe Książki” 1996, nr 11.
D. Nowacki: Cezary w poszukiwaniu Konrada na tropach Witolda. „Kresy” 1996, nr 4 (26).
M. Pisarski: Mizeria w sosie własnym czyli powieści pokoleniowej nie będzie. „Czas Kultury” 1996, nr 5-6.
M. Rabizo-Birek: Mizeria w sosie własnym. „Twórczość” 1997, nr 3.
J. Tomkowski: Dwadzieścia lat z literaturą polską 1977-1997. Warszawa 1998, s. 113-114.
K. Uniłowski: Żywot rozproszony. W: tegoż: Skądinąd. Zapiski krytyczne. Bytom 1998.
A. Wiedemann: Cztery powieści unistyczne. „FA-art” 1997, nr 1, s. 96.
M. Orski: Nasza postdekadencja. „Odra” 1998, nr 12, s. 75-76.




Fragmenty

gra w metaforę