Prawo krytyki

Oceń ten artykuł
(6 głosów)
Prawo krytyki projekt okładki: Natalia Armata

Krzysztof Uniłowski: Prawo krytyki. O nowoczesnym i ponowoczesnym pojmowaniu literatury.
Wydawnictwo FA-art. Uniwersytet Śląski. Katowice 2013.
e-book: Wydawnictwo FA-art. Katowice 2014.

W swojej najnowszej książce Krzysztof Uniłowski, łącząc walory pisarstwa krytycznego z kompetencjami historyka literatury oraz uważną — niekiedy polemiczną — lekturą wpływowych teoretyków, pyta o przeobrażenia w sposobie funkcjonowania literatury w obrębie nowoczesnej i ponowoczesnej formacji kulturowej.

Autor sięga między innymi do tekstów:

Stanisława Brzozowskiego
Czesława Miłosza
Witolda Gombrowicza
Teodora Parnickiego
Tadeusza Różewicza
Mariusza Sieniewicza
Michała Witkowskiego
Andrzeja Falkiewicza

Omawiając programy i postawy tych oraz innych pisarzy, Uniłowski usiłuje przemyśleć funkcje refleksji krytycznej w naszej współczesności, która zachęca nas raczej do ekstatycznego udziału w realnych i wirtualnych grach komunikacyjnych.

Krzysztof Uniłowski — ur. w 1967 roku, historyk literatury i krytyk, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Śląskiego. Od roku 1989 współredaguje kwartalnik „FA-art”. Autor książek: Skądinąd. Zapiski krytyczne (1998), Polska proza innowacyjna w perspektywie postmodernizmu (1999), Koloniści i koczownicy. Szkice o najnowszej prozie i krytyce literackiej (2002), Granice nowoczesności. Polska proza i wyczerpanie modernizmu (2006), Kup pan książkę! Szkice i recenzje (2008). Redaktor kilku tomów zbiorowych, ponadto wespół z Dariuszem Nowackim opracował antologię Była sobie krytyka… (2003). Laureat Nagrody im. Kazimierza Wyki (2010). Mieszka w Katowicach.

Strona autora na Facebooku

 

Fragment

„Nie, nie łudzę się, że zabawa i gra mogą nas uratować. Cała sztuka jednak w tym, aby próbować (…) wykraczać poza czas i poza miejsce z góry dla zabawy i gry wyznaczone, aby odnajdować literaturę (element fikcyjny, narracyjny, retoryczny, figuratywny itp.) poza wydzieloną dla niej sferą. I aby literaturę traktować z powagą wymaganą od uczestnika zabawy czy gry, którą (na dziecinny sposób) uznajemy za wartą zaangażowania”.

 

Spis treści

Część pierwsza: Krytycznie
„Kukuryku”! Krytyka przeciwko wspólnotom
Jak się zmienia literatura (dzisiaj)?
Postmodernizm jako teza historiozoficzna

Część druga: Nowocześnie
„Czujna straż”. O mesjańskim pojmowaniu krytyki u Stanisława Brzozowskiego
Logopedia. Czesław Miłosz i próba wyniesienia poezji
Nowy Frankenstein albo romantyczna ironia w nowoczesnej powieści
Historia, dekonstrukcja, metaproza. O dwóch powieściach Teodora Parnickiego
Ocalony a pop. Tadeusza Różewicza potyczki z kulturą popularną
Tu stacja „modernizm centralny”

Część trzecia: Ponowocześnie
Czym są fabulacje i dlaczego się je lekceważy?
Tożsamość sfingowana
Intymność niemożliwa, intymność „zaprzeczona”. O dwóch powieściach współczesnych
W trybach zaangażowania. Publiczne życie Czwartego nieba Mariusza Sieniewicza
Exodus non est? Proza polska między postkomunizmem i postmodernizmem
Patyna, a nie moda. Kulturowa wartość literatury najnowszej

Część czwarta: Rozmaicie
Andrzej Falkiewicz i neoawangarda
Smutek pisania?
Ogród albo maszyna do mieszkania
Cierpienia młodego polonisty
Lekcja literatury (ze Sławomirem Sierakowskim)
Zez, jaskra & oczopląs
Na milezyjską modłę
Według potwora

Nota bibliograficzna

Bibliografia

Indeks nazwisk

Summary

Table of contents

 

Materiały prasowe

okładka książki (jpg, 300 DPI)

W swojej najnowszej książce Krzysztof Uniłowski, łącząc walory pisarstwa krytycznego z kompetencjami historyka literatury oraz uważną — niekiedy polemiczną — lekturą wpływowych teoretyków, pyta o przeobrażenia w sposobie funkcjonowania literatury w obrębie nowoczesnej i ponowoczesnej formacji kulturowej. Autor sięga między innymi do tekstów:

Stanisława Brzozowskiego

Czesława Miłosza

Witolda Gombrowicza

Teodora Parnickiego

Tadeusza Różewicza

Mariusza Sieniewicza

Michała Witkowskiego

Andrzeja Falkiewicza

Omawiając programy i postawy tych oraz innych pisarzy, Uniłowski usiłuje przemyśleć funkcje refleksji krytycznej w naszej współczesności, która zachęca nas raczej do ekstatycznego udziału w realnych i wirtualnych grach komunikacyjnych.

„Nie, nie łudzę się, że zabawa i gra mogą nas uratować. Cała sztuka jednak w tym, aby próbować (…) wykraczać poza czas i poza miejsce z góry dla zabawy i gry wyznaczone, aby odnajdować literaturę (element fikcyjny, narracyjny, retoryczny, figuratywny itp.) poza wydzieloną dla niej sferą. I aby literaturę traktować z powagą wymaganą od uczestnika zabawy czy gry, którą (na dziecinny sposób) uznajemy za wartą zaangażowania”

(fragment książki).

 

Zapraszamy na zakupy

Więcej w tej kategorii: Wszyscy jesteście postmodernistami! »

Strona www.FA-art.pl wykorzystuje informacje przechowywane w komputerze w formie tzw. ciasteczek (cookies) do celów statystycznych. Dowiedz się więcej.