Wydrukuj tę stronę

Z tekstów i przeciw tekstom

Oceń ten artykuł
(4 głosów)

Wojciech Rusinek: Z tekstów i przeciw tekstom. Szkice o najnowszej prozie polskiej.
Wydawnictwo FA-art. Katowice 2016, ss. 134.

Wydaje mi się, że ostatnie lata w polskiej prozie nie pozwalają mówić o nowych strategiach narracyjnych czy wyrazistych dominantach tematycznych, a jeśli w krytyce pojawiały się propozycje klasyfikacyjne rozpoznające wyraźne prawidłowości, to miały one w moim mniemaniu taki sam „konstrukcyjny”, życzeniowy albo perswazyjny charakter (sam ulegałem czasem takiemu złudzeniu, pisząc np. o prozie zaangażowanej), jak zaproponowana w Z tekstów i przeciw tekstom opowieść.

Jeśli zdecydowałem się osadzić zgromadzone tu recenzje w spójniejszym porządku, miało to raczej sens osobisty — moje własne oczekiwania czytelnicze coraz częściej zmierzają w kierunku takich zagadnień i ujęć, jakie odzwierciedla układ tej publikacji. I dlatego też postanowiłem włączyć do zbioru szkic poświęcony esejom Stefana Szymutki; mimo rodzajowej odrębności wpisują się one — ufam — w zaproponowaną tu narrację.

Wojciech Rusinek to wytrawny znawca literatury ożywianej przez postmodernistyczny ruch intelektualny. Daje to o sobie znać w umiejętności odkrywania porządków organizujących nader zawiłe kompozycyjnie dzieła, co pozwoliło na zaproponowanie oryginalnych wykładni wielu opisanych utworów, przy czym niektóre z nich należą do ścisłego grona odczytań kanonicznych. Do mocnych stron książki należy z pewnością także jej warstwa stylistyczna. Doprawdy niewielu mamy dziś w Polsce krytyków literackich o tak dopracowanym stylu jak Wojciech Rusinek. Jego teksty czyta się z radością obcowania z wypowiedziami eleganckimi, precyzyjnymi i giętkimi, świetnie balansującymi między socjolektem krytyki a własnym idiolektem autora. Trzeba zresztą powiedzieć, że powyższe pochwały nie będą dziwiły nikogo, kto śledzi polską scenę krytycznoliteracką. Wojciech Rusinek to głos krytyczny od dawna rozpoznawalny, jego sądy dużo ważą w recenzenckich debatach. W całości zatem jest to książka udana. Świetnie sformułowana i odkrywcza myśl przewodnia została stopniowo wyłożona oraz kapitalnie uargumentowana.

z recenzji wydawniczej Tomasza Mizerkiewicza

 

Wojciech Rusinek (rocznik 1981) – doktor literaturoznawstwa, krytyk literatury, redaktor dwutygodnika kulturalnego „artPapier”, nauczyciel języka polskiego. Eseje i recenzje poświęcone najnowszej prozie polskiej i obcej oraz krytyce literackiej publikował na łamach czasopism literackich („FA-art”, „Opcje”, „Pogranicza”, „Twórczość”) i naukowych („Śląskie Studia Polonistyczne”). Mieszka w Katowicach.

 

Spis treści

Wstęp

Z TEKSTÓW...
Kulisy literackiego kuglarstwa
Sztuka „paplania”
Erotyczny atlas Śląska
Sandacz w konwencji
Na dworze dziadowskiej królowej
Leopold Bloom z Ciężkowic
Półkola kwintowe
Ubertowski, czyli uobecnienie

...I...
Giewont z papier mâché
Zepsuty smak, zły dotyk
Barokowy Witkowski
Sen Pies Wiedemann
Problemy z metafizyką
Jadąc do Gdziekolwiek
Codzienny (nie)porządek
Bezradność tekstu
N jak nicość


...PRZECIW TEKSTOM
Powrót z Hararu
W cieniu Kolosa
Rozmowa Mistrza Stasiuka ze śmiercią
Nagrobek Stefana Szymutki

NOTA BIBLIOGRAFICZNA
INDEKS NAZWISK

 

Zapraszamy na zakupy

Artykuły powiązane

Strona www.FA-art.pl wykorzystuje informacje przechowywane w komputerze w formie tzw. ciasteczek (cookies) do celów statystycznych. Dowiedz się więcej.