Jak widać dojść w krótkich abcugach do tego, co może znaczyć fraza „show without showing / what you know without knowing” nie sposób, ale cierpliwości - już blisko. W każdym razie niemal ruszyliśmy z miejca. 

W mitologii greckiej Psyche jest dziewczyną ze skrzydłami motyla, która - chcąc się przekonać o wszystkim na własne oczy i dając posłuch zazdrosnym o jej szczęście siostrom - skazała się na długie poszukiwania utraconego, a zakochanego w niej Erosa. Poczytajcie w niezmąconych źródłach, bo to fajna historia, z happy endem.  

Przekonuję tu, że muzyki Heligolandu właściwie nie słyszałem, a słów doprawdy nie rozumiem, choć usiłuję. Skoro więc nic - lub niemal nic - nie zostało usłyszane i niewiele zostało zrozumiane, jakim cudem ta płyta mogła mnie zainteresować?

Z kolei jeśli chodzi o teksty, to całkiem możliwe, że niemal nikt ich nie zna, prócz - kto to wie - autora. I nikt chyba ich do końca nie rozumie. Pamiętamy, po angielsku są, a po angielsku nie tylko można wyjść, ale też łatwo się przesłyszeć - tyle tu krótkich, podobnie brzmiących wyrazów mających w dodatku po kilka znaczeń.  Koledzy i koleżanki Fani Angielskojęzyczni spierają się o nie na kilku forach, wykazując przy tym - jeśli dobrze rozumiem - sporo finezji. W polszczyźnie też łatwo o nieporozumienie, zwłaszcza jeśli słuchacz ma coś z Googla, na przykład najczęstsze skojarzenia.

Historia zaczyna się zawsze nieco wcześniej - historia słuchania płyty i historia opowiadana w tekstach na płycie także. Akurat w jej przypadku można przyjąć, że historia zaczyna się od singla. Coś w niej musiało mnie przecież zanęcić?
Wydany w 2010 album z piosenkami pt. Heligoland promował singiel z utworem Psyche, co daje pole do popisów interpretacyjnych, zwłaszcza jeśli pomyśleć o Grekach. Ale przecież wcześniej była epka, a na epce Splitting the Atom, a przed epką coś tam, a po epce remiks. Znacie to, w sumie nie warto nawet przepisywać z Wikipedii.

Przez ostatnie siedem tygodni słuchałem płyty Heligoland zespołu Massive Attack.  Pewnie nie za bardzo jesteście zdziwieni, każdy czegoś słucha, powiecie.
Prawda.
Każdy ma swoje ulubione zespoły, wzruszycie jeszcze ramionami.
I to prawda, choć Massive Attack nie jest moim ulubionym zespołem, gdyż takim zespołem jest słynny Zespół Specjalnej Troski.  

W ramach noworocznych porządków postanowiłem pozbyć się drogą podarcia na strzępy (dla sportu – żadnego listu tam wcześniej nie napisałem) i umieszczenia w pojemniku na papier (sortuj śmieci!) egzemplarza gazety „Polska”.

Wśród pourlopowej korespondencji znalazłem wezwanie do stawienia się w Urzędzie Skarbowym w sprawie karno-skarbowej. Poetyka wezwań w sprawie karno-skarbowej jest widomym dowodem, że jak za króla Ćwieczka, królika Gomułki i generała w Okularach, żyjemy w państwie policyjnym: stawić się, paragraf, kara, zagrożenie pozbawieniem wolności.