Z tekstów i przeciw tekstom

Wydaje mi się, że ostatnie lata w polskiej prozie nie pozwalają mówić o nowych strategiach narracyjnych czy wyrazistych dominantach tematycznych, a jeśli w krytyce pojawiały się propozycje klasyfikacyjne rozpoznające wyraźne prawidłowości, to miały one w moim mniemaniu taki sam „konstrukcyjny”, życzeniowy albo perswazyjny charakter (sam ulegałem czasem takiemu złudzeniu, pisząc np. o prozie zaangażowanej), jak zaproponowana w Z tekstów i przeciw tekstom opowieść.

Jeśli zdecydowałem się osadzić zgromadzone tu recenzje w spójniejszym porządku, miało to raczej sens osobisty — moje własne oczekiwania czytelnicze coraz częściej zmierzają w kierunku takich zagadnień i ujęć, jakie odzwierciedla układ tej publikacji. I dlatego też postanowiłem włączyć do zbioru szkic poświęcony esejom Stefana Szymutki; mimo rodzajowej odrębności wpisują się one — ufam — w zaproponowaną tu narrację. (fragment Wstępu)