W takim kontekście autor „Głosów wśród nocy" jawi się jako reprezentant/twórca nowoczesnej, krytycznej literatury, w ramach której pisanie staje się sposobem doświadczania, aktem samowiedzy i uprzywilejowanym dyskursem społecznym.
Mamy nadzieję, że chociaż w jakimś stopniu udało nam się zachować/oddać w naszych rozważaniach ów performatywny, wielopłaszczyznowy charakter filozoficzno–krytycznego dyskursu Stanisława Brzozowskiego, że nasze teksty nie tyle domykają/wprowadzają jakieś wiążące ustalenia, ile otwierają ten dyskurs na kolejne interpretacje. A jeśli już miałyby stanowić jakieś świadectwo, to raczej stanu krytycznej świadomości naszego własnego pokolenia, tego, co dziś w dziele Brzozowskiego jest dla nas interesujące, pociągające, uwierające czy jakby powiedział sam krytyk — „płodne”, „mające przyszłość w sobie”.

fragment Wstępu

Spis treści

Dorota Kozicka, Joanna Orska, Krzysztof Uniłowski: Wstęp
Wykaz skrótów

Część pierwsza

Wokół „Głosów wśród nocy”
Ryszard Koziołek: My dziewiętnastowieczni albo krytyka spóźnionych
Krzysztof Uniłowski: „Czujna straż”. O mesjańskim pojmowaniu krytyki u Stanisława Brzozowskiego
Tomasz Mizerkiewicz: „Głosy w nieznane noce” — krytyczna wartość niesamowitego w późnych pismach Stanisława Brzozowskiego
Łukasz Grodziński: Jak ze szczytu Mont Blanc dostrzec biurko krytyka? Romantyczne uwikłania Stanisława Brzozowskiego
Dorota Kozicka: „Umysł w stanie nieustannego tworzenia”. O krytyce Stanisława Brzozowskiego jako akcie performatywnym
Joanna Orska: Stanisław Brzozowski – poeta i filozof. Krytyka jako poezja progresywna w „Głosach wśród nocy”

Część druga

Wokół „Idei”

Eliza Kącka: „Nieobciążony wpływem żadnej sekty...” Giambattista Vico w myśleniu Stanisława Brzozowskiego
Łukasz Milenkowicz: Skradziony list Brzozowskiego: Pascal i Sorel
Paweł Tomczok: Idea prawa Stanisława Brzozowskiego
Jakub Momro: Krytyka jako dialektyka całości
Joanna Orska: „Ja” — arabeska

Indeks nazwisk