Twitter
Facebook (Wydawnictwo)
YouTubeI co tu dużo mówić, jesienią 2010 roku chodziło mi po głowie parę pomysłów, w tym taki, by wrócić do słuchania muzyki (bo wiele lat jej nie słuchałem, ot tak, po prostu - inne miałem zajęcia), więc pewnie odsłuchałem i coś z Massive Attack, skoro akurat tego roku nowa płyta wyszła. I oczywiście niewiele pamiętam. Pewnie to był Paradise Circus, bo co innego?
Potem od czasu do czasu albo ktoś podesłał linka w mailu, albo wrzucił coś na FB, no słuchało się. Bit był, nieoczywiste brzmienia też. Fajnie, miło nawet, choć nie słodko. I jakieś słowa tam też były, ale kto by to rozkminiał. Po co? Nucą, to wystarczy, a co nucą w sumie dla muzyki bez znaczenia. I kto by tam kupował lepsze pliki niż mp3 czy też rozglądał się za CD.
Piszę o psychopatologii odbioru współczesnej muzyki, bo bez uwzględnienia tej klasycznej, to znaczy normalnej, codziennej bylejakości, tego radosnego w sumie, bezustannego przenoszenia uwagi z jednego obiektu na drugi, moje skupienie się na jednej płycie przez siedem tygodni (a czas płynie!) przestaje być.
Właśnie, przestaje być, bo przecież i tak nie jest ważne.
I, dla wszelkiej jasności, zaznaczam, że niczego z Heligolandu poza youtubowymi empetrójkami nie słyszałem, więc gdybym miał być uczciwy, musiałbym przyznać, że owszem, słuchałem, ale nawet nie znam brzmienia tej płyty.
http://en.wikipedia.org/wiki/Heligoland_(album)
